Słownik

Układ zabezpieczający wzmacniaczy mocy (CAP = Cambridge Audio Protection) - własne opracowanie firmy. System przedstawiany jest jako "five way protection", ponieważ wydzielono w nim pięć obszarów podlegających ciągłemu monitorowaniu. Należy do niego wykrywanie przesterowań, zwarcia, prądu stałego, kontrola temperatury tranzystorów końcowych i punktu ich pracy. Dezaktywować można tylko pierwszy z wymienionych układów. System sygnalizuje problem poprzez migającą diodę "Protection" na przedniej ściance.

Układ zabezpieczający wzmacniaczy mocy (CAP = Cambridge Audio Protection) ? własne opracowanie firmy. System przedstawiany jest jako "five way protection?, ponieważ wydzielono w nim pięć obszarów podlegających ciągłemu monitorowaniu. Należy do niego wykrywanie przesterowań, zwarcia, prądu stałego, kontrola temperatury tranzystorów końcowych i punktu ich pracy. Dezaktywować można tylko pierwszy z wymienionych układów. System sygnalizuje problem poprzez migającą diodę "Protection" na przedniej ściance.

Płyta kompaktowa (Compact Disc), czyli krążek poliwęglanowy służący do odtwarzania informacji cyfrowej zapisanej w postaci wyżłobień w warstwie aluminium pokrywającej ten krążek. Do odczytu informacji służy laser optyczny. Najogólniej płyty CD przechowują cyfrowy zapis dźwięku (płyty CD audio) lub służą jako pamięć danych i programów do komputera (CD-ROM - Compact Disc-Read Only Memory). Płyty CD audio opracowała i wprowadziła na rynek firma Philips w 1982 roku. Standardowa płyta CD ma średnicę 12 cm i przechowuje 74 minuty muzyki, co odpowiada 650 MB danych.

Sprzęt przystosowany do odtwarzania płyt CD-RW.

Kompatybilność z CD-RW. Do nagrywania i kasowania potrzebne są urządzenia kompatybilne ze standardem CD-RW.

CD-R to nośnik i format CD przeznaczony do jednokrotnego zapisu. Nie można kasować płyt CD-R, po nagraniu odtwarza się je w odtwarzaczach CD oraz DVD (choć nie we wszystkich).

Wersja płyty CD-R pozwalająca na wielokrotne nagrywanie i kasowanie informacji. CD-RW można zapisać od razu w całości bądź później dogrywać nowe dane. Po zebraniu kompletu nagrań warto dysk "sfinalizować" czyli dograć dane o rozkładzie ścieżek co umożliwia poprawne odtworzenie w odtwarzaczach CD i DVD. Płyta CD-RW ma słabsze właściwości odbijania promienia lasera w stosunku do płyt CD-R, stawia więc jeszcze większe wymagania układom optycznym czytnika. Wymazanie całego nośnika polega na podgrzaniu go do wysokiej temperatury (powyżej 200 stopni) i utrzymania go w takim stanie przez jakiś czas. Wynikiem takiej operacji jest przywrócenie wyjściowej struktury materiału. Rejestracja CD-RW odbywa się w wyższych temperaturach niż wypalanie CD-R. Jest to podyktowane strukturą płyty (warstwa zapisu to mieszanka srebra, indu, antymonu i telluru), aby nadać jej formę amorficzną laser musi wytworzyć temperaturę ok. 600 stopni C, wówczas substrat wypełnia pity niosące informacje. Podobnie jak w dyskach CD-R, również nośniki CD-RW występują w odmianach For Audio przeznaczonych do użytku w stacjonarnych rekorderach audio. Takie płyty posiadają specjalny znacznik, są droższe od dysków w wersji "komputerowych" z uwagi na zawarte opłaty z tytułu praw autorskich. Poprawne (bez przeskakiwania) odtworzenie płyty CD-RW nie jest równoznaczne z uzyskaniem wysokiej jakości. Z uwagi na gorsze właściwości optyczne (trudność odczytu) i proces zapisu jakość kopii CD-RW zwykle ustępuje widocznie oryginałowi.

Wykres zależności parametru urządzenia w funkcji częstotliwości. W przypadku sprzętu audio chodzi o wykres zmienności takich parametrów jak wzmocnienie (przenoszenie) wzmacniacza, impedancja głośnika, i.t.p., w zakresie częstotliwości akustycznych (20 do 20000 Hz).

Konstruktorzy kolumn nie są zgodni co do tego jaka powinna być optymalna charakterystyka kierunkowa. Jedni preferują bardzo szerokie charakterystyki (czasami wręcz zbliżone do dookólnych) inni zaś wolą aby dźwięk był promieniowany głównie do przodu. Najważniejsze jest zachowanie równomierności charakterystyk przy niewielkich odchyleniach od głównej osi. Zestawy charakterystyk kierunkowych są publikowane niezbyt często, głównie przez redakcje czasopism wykonujących testy z rozbudowaną częścią pomiarową.

Jest to wykres poziomu dźwięku w zależności od częstotliwości. Idealna charakterystyka przenoszenia powinna być płaska w zakresie przenoszenia. Rzeczywiste charakterystyki kolumn mają jednak wyraźne zafalowania. Duże zafalowania na charakterystyce są zdecydowanie niepożądane gdyż oznaczają słyszalne zniekształcenia dźwięku. Nie znaczy to jednak, że płaska charakterystyka gwarantuje dobre brzmienia. Prawie wszystkie zestawy o wysokiej jakości brzmienia mają w miarę płaską charakterystykę, ale nie wszystkie zestawy o płaskiej charakterystyce zapewniają wysoką jakość brzmienia. Zatem silnie pofalowana charakterystyka może służyć jako dowód dla weryfikacji negatywnej, ale charakterystyka płaska nie może służyć jako dowód weryfikacji pozytywnej. Przy ocenie charakterystyki przenoszenia należy zwrócić uwagę na sposób wykonania i prezentacji pomiaru. Poprzez prosty zabieg zmiany skali można optycznie wypłaszczyć charakterystykę przenoszenia, należy więc koniecznie sprawdzić skalę na wykresie. Stosuje się różne sposoby wykonywania pomiaru i one też rzutują na to czy krzywa jest bardziej wygładzona czy bardziej pofalowana. Pewne zafalowania na charakterystyce mogą też wprowadzać same systemy pomiarowe. Bardzo istotne są też warunki akustyczne w otoczeniu kolumny. Nie można porównywać pomiarów wykonanych metodami bezechowymi (lub pseudo-bezechowymi) z pomiarami tzw. charakterystyki w pomieszczeniu. Stąd wniosek, że porównując charakterystyki przenoszenia, należy się upewnić, że były one zmierzone w takich samych warunkach.

jednostka: Hz Charakterystyka przenoszenia wzmacniacza jest to zależność (wykres) wzmocnienia w funkcji częstotliwości. Producenci bez większego trudu uzyskują płaski kształt tej charakterystyki , a więc porównania tych wykresów dla różnych wzmacniaczy nie wnoszą nic istotnego.

Określa zawartość barw w obrazie, a dokładnie odcień i nasycenie kolorów. Wraz z luminancją tworzy całościową informację o obrazie (zestawienie luminancji i chrominancji spotykamy w każdym podłączeniu S-Video). Czarne, białe i szare obiekty mają wartości chrominancji równe zero.

Popularny standard wtyków stosowanych do łączenia urządzeń audio/wideo. Używany głównie do przesyłania sygnału composite i analogowego dźwięku. Określany również skrótem RCA.

Skrót od Compressor/Decompressor. Urządzenie lub program, który wykonuje proces kompresji i dekompresji sygnału audio lub wideo.

Najpopularniejsza postać kasety magnetofonowej, standard został opracowany przez firmę Philips w 1963 roku. Kaseta ma wymiary 102x64x12 mm, a w jej wnętrzu ukryto taśmę o szerokości 3.81mm, która przesuwana jest z prędkością 4.76cm/s. Obok tego standardu zdarzały się także egzotyczne magnetofony, które rejestrowały i odtwarzały z podwójną lub połową tej prędkości, odpowiednio 9.5cm/s i 2.38cm/s. Sygnał rejestrowany jest w trybie stereo- lub monofonicznym, w pierwszym przypadku mamy cztery, a w drugim dwie ścieżki (po dwie lub jedną na stronę). Najpopularniejsze formaty kaset to C60 (długość 2x30 minut, grubość taśmy ok. 18 mikronów) oraz C90 (2x45 minut, grubość taśmy ok. 12 mikronów), choć zdarzały się również wersje C46, C120. Na "grzbiecie" kasety, po przeciwnej stronie w stosunku do szczelin, w których pracują głowice znajdują się cienkie płytki zabezpieczeń przed kasowaniem. Po wyłamaniu płytek magnetofon odmówi nagrania na taki nośnik - ponowna rejestracja możliwa jest po wypełnieniu/zaklejeniu szczelin. Kaseta magnetofonowa to jeden z najbardziej popularnych i zasłużonych dla hi-fi wynalazków, choć poza małymi wymiarami nie ma zbyt wielu walorów. Jakość brzmienia znacznie ustępuje magnetofonom szpulowym, gramofonom czy płycie CD. Do pewnego stopnia poprawę przynosiły opracowane systemy redukcji szumów, takie jak Dolby B, C czy dbx.

Płyty CD mają 12cm oraz 8cm średnicy oraz 1.2mm grubości, ten wprowadzony na rynek w 1982 roku przez Philipsa i Sony format stał się najczęściej stosowanym standardem zapisu dźwięku i danych komputerowych w zastosowaniach domowych. Dane zawarte są w ogromnej ilości wgłębień (pitów) i płaskich obszarów (landów) tworzących na płycie spiralę rozpoczynającą się w okolicy środka dysku, a kończącą na brzegu. Do odczytu danych służy wiązka laserowa prowadzona w precyzyjnym mechanizmie odtwarzacza, śledzi ona spiralę trafiając na "górki" i "dołki". Pity w niewielki sposób odbijają światło lasera w przeciwieństwie do płaskich obszarów, które powodują, że wiązka trafia do fotodiody odbiorczej. W zastosowaniach audio prędkość odczytu danych jest stała, co wobec spiralnego zapisu ścieżki wymusza zmianę prędkości obrotowej płyty. Podstawowa wersja płyty CD mieści 650MB danych co przekłada się na ok. 74 minuty muzyki. Ta zapisywana jest w standardzie PCM (pulse code modulation) w 16 bitowych słowach z częstotliwością próbkowania 44.1kHz. Nieco później rozszerzono oryginalną postać formatu i powstały urządzenia oraz nośniki mieszczące większą ilość danych, nawet do 90 minut.

Jest to parametr przeznaczony raczej dla specjalistów, który nie powinien być oceniany przez amatorów. W zestawach dwudrożnych występuje tylko jedna częstotliwość podziału i najczęściej leży ona w zakresie od około 2 do 4 kHz. Zdarza się jednak, że przy zastosowaniu mniej konwencjonalnych głośników lub też przy bardziej oryginalnych założeniach konstrukcyjnych częstotliwość podziału znacznie odbiega od normy. Nie jest to jednak powód do niepokoju. W zestawach trój- i więcej drożnych kwestia rozkładu częstotliwości podziału komplikuje się jeszcze bardziej i jeszcze bardziej zróżnicowane układy możemy spotkać w praktyce.

W systemach konwersji danych cyfrowo-analogowych oraz analogowo-cyfrowych wprowadzono pojęcie częstotliwości Nyquista jako granicznej, możliwej do prawidłowego przetworzenia.

Minimalny poziom sygnału małej częstotliwości, doprowadzony do wejścia wzmacniacza, który przy regulatorze wzmocnienia ustawionym na maksimum, zapewnia na wyjściu wzmacniacza sygnał o mocy znamionowej.