Listopad jest w Polsce miesiącem wyjątkowym. Zaczyna się cicho, refl eksyjnie, gdy snuje się dym ze zniczy na Wszystkich Świętych. Ale potem jest kilka głośniejszych, bardziej emocjonujących imprez. Każdy idzie na taką, jaka mu w duszy gra. Może zresztą iść na wszystkie. Aby to ułatwić, co najmniej nie przeszkadzać, w tym roku Audio Video Show zostało przesunięte o tydzień.
Ustępując pierwszeństwa innym imprezom cyklicznym, braliśmy pod uwagę ograniczoną przepustowość mostu Poniatowskiego, może liczyliśmy też na większą frekwencję. Jak jednak można było wywnioskować z przebiegu wcześniejszego spotkania osób zainteresowanych marszami w zwartej grupie, Audio Video Show, mimo że też ubrane w biało-czerwone barwy stadionu PGE Narodowy, nie wydaje się odpowiadać ich wrażliwości. Audio Video Show to święto zmysłowych subtelności, a nie dymu i huku, święto różnorodności, a nie uniformizacji. To jeden z materialnych smaków wolności, które pojawiły się w Polsce w ciągu ostatnich trzydziestu lat.
Ale można to też widzieć trochę albo zgoła inaczej. Owa wspaniała różnorodność sprzętu audio jest, niestety, związana z cenami, a więc jej dostępność wiąże się z zamożnością. Obserwujemy epatowanie "rekordami ceny", jakie na kolejnych imprezach biją coraz to bardziej szalone i coraz mniej sensowne produkty, czujemy pewną niestosowność, zachwianie proporcji i oddalanie się od pierwotnej idei - przedstawiania wielkiego wyboru sprzętu dla wszystkich, którzy mając różne portfele, chcą znaleźć coś dla siebie.
Oczywiście high-end inspiruje, a także daje najlepiej zarobić, a sprzęt niskobudżetowy jest z reguły nieciekawy i nie przyciąga tłumu gapiów. Jednak kiedy gapie mają dosyć gapienia się, stają się ludem, który dla lepszego samopoczucia nazywa się narodem, i zaczyna maszerować w kierunku Narodowego już nie po to, aby cokolwiek podziwiać, ale aby wreszcie ich podziwiano.
Robi się mało high-endowo. I to usprawiedliwia moje "wystąpienie" w tej sprawie – "Audio" jest w to zamieszane. Nawet jeżeli zdaje się nam, że żyjemy w swoim własnym, audiofilskim świecie, to właśnie takie wysublimowane, hedonistyczne światy są obserwowane przez mieszkańców innego, najbardziej licznego świata, i od czasu do czasu przez nich nawiedzane.
Mamy też coś jeszcze na sumieniu. Nasza audiofilska pasja, przy całej swojej szlachetności, wyrastającej z muzyki (a muzyka ponoć łagodzi obyczaje) jest skażona nie tylko snobizmem, ale też intelektualnym lenistwem. Nie wszyscy audiofile rozumieją technikę, a tym bardziej psychoakustykę stojącą za dobrym brzmieniem, a jednocześnie wszyscy chcą uchodzić za ekspertów. Ślady "postprawd" i pękających parówek widać na naszej działce od dawna. PGE Narodowy w czasie Audio Video Show nie jest więc twierdzą i akademią wiedzy.
O rzeczach, które mamy w swoim słowniku, większość wie tylko tyle, ile można wiedzieć bez większego wysiłku - podobnie jak ci, którzy niosą swoje hasła na transparentach. I ostatecznie narodowe barwy nie mają wiele wspólnego ani z jednym, ani z drugim. My ubraliśmy się w nie trochę przypadkiem, oni specjalnie, ale to tylko dekoracje przykrywające zupełnie inne pasje, emocje i problemy. Wszystkich nie zaspokoimy i nie załatwimy, ale wciąż zapraszamy na Audio Video Show. Może znajdzie się jakieś rozwiązanie?
Można zacząć od niedrogich boomboxów, również takich w stylu militarnym, jakie proponuje firma DreamWaveAudio. Proszę wychodzić z tymi urządzeniami nawet masowo na ulice, tylko pojedynczo, a najlepiej zabierać za miasto, na zabawę przy piwie i grillu, gdzie też będzie trochę dymu. Nasze barwy, z czystych biało-czerwonych, listopadem robią się brudniejsze, ciemniejsze, siwo-brunatne. Czy są przez to mniej, czy bardziej narodowe? A może zmieniają się nie z porą roku, ale z upływem lat?
Andrzej Kisiel
