Obydwa typy dysków odtwarzane są we wszystkich odtwarzaczach CD i DVD. Obydwie nazwy odnoszą się do polepszenia rozdzielczości standardowych płyt Compact Disc.
Pierwsza płyta z zapisem HDCD pojawiła się w roku 1995. Na płytach tych dokonuje się specjalnego kodowania, dzięki któremu kompatybilny z HDCD dekoder potrafi wytworzyć w odtwarzaczu o cztery bity więcej, dając w rezultacie nagranie o rozdzielczości będącej ekwiwalentem 20 bitów.
XRCD zostało opracowane przez JVC i polega na obróbce sygnału w koderze K2, dzięki której również udaje się podnieść rozdzielczość sygnału do 20 bitów. Do płyt XRCD nie jest jednak potrzebny dekoder. Najnowszym rozwinięciem płyt K2 są dyski K2 HD, oferujące teoretyczną rozdzielczość 24 bity.
