Ekspansywna perkusja Elvina Jonesa zawsze cudownie swingowała, a mistrzowskie wtręty w jej rytmiczny tok były specjalnością mistrza. Nie inaczej jest w otwierającym klubowe granie temacie "Keiko’s Birthday March".
Jednakże, gdy saksofonista Joe Farrell kończy swe ognisto solo na tenorze, Jones natychmiast rozrzedza perkusyjną akcentację, dając pole do popisu wytrawnemu pianiście Billy’emu Greenowi, a już zupełnie milknie, gdy popisuje się barwnym solo na kontrabasie Wilbur Little. Tak rozbudowany utwór otwierający kończy się wyrazistym solo na perkusji, złożonym z dość rozrzedzonych odgłosów samych bębnów.
W repertuarze koncertu zdominowanego bogactwem perkusyjnych akcentów znalazły się aktualne wtedy utwory: "Ginger Bread Boy" i "Oleo" oraz łagodniejsze w wyrazie standardy "My Funny Valentine" i "Softly as in a Morning Sunrise" – oba z przepięknymi partiami fletu Farrella. W tych ostatnich lider ograniczył się do subtelnego akompaniamentu szczoteczkami, pokazując, że posiada też delikatną stronę swej osobowości.
Blue Note/Universal
