Choć dotychczasowe poczynania Theo Crockera oscylowały wokół klimatów hip-hopowych, to sięgnięcie po klasykę jazzowego gatunku podniosło jego ocenę. Zbiór interpretacji nie przebija artyzmem kanonicznej świetności oryginałów, ale słucha się go z zainteresowaniem.
Najkorzystniejsze wrażenie zrobiły partie fortepianowe Danny’ego Grissetta, który w pełni wczuł się w wyważoną i uduchowioną stylistykę Billa Evansa, co dobitnie było słychać w interpretacji kompozycji "My Funny Valentine". Ważną rolę w akompaniamencie pełniła orkiestra realizująca aranżacje napisane przez Lundgrena i Hansa Eka.
Najbardziej zaskakującą wersję nadano utworowi "All Blues", który został osadzony na rytmice walca; nota bene na ten sam sprytny pomysł wpadł kiedyś Chuck Mangione. Ze słynnego tematu Wayne'go Shortera "Footprints" emanował natomiast podobny ładunek magii, jak z oryginału.
ACT/GiGi Distribution
