Autorem ich był saksofonista altowy, który nie dość, że wypracował osobliwe brzmienie instrumentu, to zaproponował grę zespołową, opartą na wręcz rewolucyjnych liniach rytmicznych i melodycznych (ocierających się o dodekafonię).
Ornette Coleman sięgnął głęboko do tradycji bluesowej, a swingujące partie improwizowane (nierzadko zbiorowe) odgrywały nadal taką samą rolę jak w be-bopie. Dla jednych Coleman stał się objawieniem i "ojcem" free-jazzu, zaś dla ortodoksów – muzycznym nieporozumieniem.
Akceptacja tego stylu wypowiedzi nastała z czasem i dziś odbieramy te nagrania z podziwem. Nadal wyczuwalny jest ich progresywny zamysł i nikt już nie odmawia tej muzyce racji bytu.
Do sukcesu obu płyt przyczynili się równie "bojowo" nastawieni trębacz Don Cherry i perkusista Billy Higgins. Może zaskoczyć, że w nagraniach wzięli udział też bardziej tradycyjnie nastawieni: pianista Walter Norris, kontrabasiści Percy Heath i Red Mitchell oraz perkusista Shelly Manne. Największe wrażenie w tym wartościowym zbiorze robi urocza linia melodyczna utworu "Tears Inside" oraz energetyczność kompozycji "Alpha".
Craft/Universal
