Ciekawy jest koncept, którego konsekwentnie trzyma się zespół. Iiro Rantala, który bez wątpienia narzucił stylistykę, zaproponował przedstawienie prostych i melodyjnych kompozycji. Jest on w największej części ich autorem. Po odegraniu tematów następują improwizacje wszystkich członków zespołu, choć dominują te z udziałem pianisty. Popisy solowe są bardzo melodyjne i rytmiczne, utrzymują radosny i dobrze nastrajający klimat.
Rantala, co znamy z jego wcześniejszych płyt, faworyzuje lekko rozchwiane formy marszowe, które z wdziękiem wykonują kompani. Tak jak trudniej jest robić dobre komedie, tak też trudniej grać jazz wysokiej próby, a zarazem pogodny, melodyjny, dobrze nakręcający. Właśnie obcujemy z taką formą, w myśl której potraktowanie takiego "Little Wing" Jimiego Hendrixa, osadzone na nieparzystym rytmie, zaskakuje motorycznością i optymizmem.
ACT/GIGI
