Elma jest nie tylko śmiała i nowatorska w swych improwizacjach wokalnych, ale okazuje być też zręcznym producentem. Przedstawiona jedenastoczęściowa suita stanowi ciąg improwizacji wokalno instrumentalnych, transparentnych i zgrabnie z siebie wynikających. W nietuzinkowych pomysłach Elma stara się jakby rozwijać pomysły eksperymentalnego skandynawskiego tria wokalnego ESE.
W swych ekwilibrystykach głosem, traktowanym jak instrument, Elma posuwa się znacznie dalej, niż czyniła to prekursorka takich form wokalistyki - Urszula Dudziak. Zarówno w wątkach lirycznych, jak i w spontanicznych kulminacjach suity brakuje rytmicznego pulsu, choć instrumentalny akompaniament wytrawnych jazzmanów wnosi charakterystyczny rys jazzowego frazowania.
Elma czuje się najlepiej w wyrażaniu swego ego głosem dziecięcym, co miejscami stwarza iście humorystyczną aurę. Na ile jest w tym serio, można się przekonać na żywo, bo wypowiedzi kompanów są całkiem nobliwie.
HEVHETIA/GIGI
